Unha escintilante tarde do mes de novembro o saír a rúa despois dunha intensa tarde de traballo, atopeime no medio dun mar de cor marrón. As gotas da choiva petaban no chan coma pedras e todo aquilo pouco a pouco ibase convertendo nun inmenso océano. Os segundos e os minutos pasaban paseniño e non sabía moi ben que facer. Sentíame soa no interior dun ruzo océano o que todo o mundo lle escapaba con moitísima turbación. Dun momento a outro vinme no interior da multitude e por uns instantes sentín como un espantoso calafrío me percorría o corpo dunha punta a outra. Por primeira vez en moito tempo sentín un medo agónico que non me diexaba respirar con fluidez. Cando por fin logrei chegar a casa despois de tanto correr sentín un leve alivio, subín as escaleiras despacio e sen prisas , sumida nos meus pensamentos, abrín a porta do piso e tuvenme que ir cambiar debido a que estaba escorrendo igual cas follas dos árbores. Desde dentro podíase oír como un vento seco seguía azoutando os cristais das ventas.
¨¨ Nerea López Fernández ¨¨
Saíu da súa casa como todas as mañáns,e o seu día transcorreu entre os papeis da húmida oficina.
Cando camiñaba,a choiva comezaba a caer. As lágrimas do ceo eran de aceiro,facíanlle dano.
Vivía nunha casa vella e daba certamente medo. De súpeto,os seus ollos tornáronse pedras,dúas grandes pedras escuras. O corpo tremeulle e caeu ao chan. O corredor estaba anegado!
Pasaron dous intensos días e un veciño atopouna no corredor da vivenda cheo dunha auga verde e amarela. Desde entón encerrarona nun escuro manicomio. Non volveu ver o arco de luz que se agochaba tras a fiestra.
Así pasou a súa longa vida entre as catro paredes dunha fría habitación, na cal se deu conta de que para ela,non todo fora un camiño de rosas.
Natalia Varela
Non, non podo seguir. Agora só son un monicreque en mans do destino, vostede non o entende, non sabe nada. A cada paso que intento dar,tropezo cos meus sentimentos, amargas sombras que me envolven. Tiña ás, pero queimoumas a soidade,o meu corazón está conxelado.Hoxe,síntome débil;recordar o pasado non me sentou ben. O cúmulo de sucesos asociados á dura realidade,alónxanse moito daquel mundo onírico que tanto tiña imaxinado….
Lembro aquel día;saíra mercar e de súpeto os meus oídos parecían quebrarse con aquel ruído, que ao chegar á casa descubriría de onde proviña. Alí todo golpeou a miña mente, ao ver a impactante imaxe da alfombra de rosas vermellas sobre o corredor, onde só se podía observar o forte paso da morte. As miñas raíces secaran e simultaneamente regatos de auga percorrían o meu rostro,a terra que me ataba ao chan podrecera.
Perdín a consciencia,e aparecín aquí,nesta especie de hospital, soa, sen familia,esa explosión rompeu a miña vida.Vostede dime que estou tola, pero só agardo o momento no que a chama do meu interior expire para sempre.
María Pérez Varela (modificado)
Ó ver iso non puido evitar que uns regueiros de auga lle caeran dos escuros ollos. O camiño que escollera había xa moitos anos non fora o máis axeitado. Deixara atrás o que máis quería e agora arrepentíase desa rocha que fora durante tanto tempo. Lembraba tamén esas historias do corazón que, por ser tan orgullosa,perdera.
Así foi como soubo que non todo era tan fácil, pois sufrira demasiado querendo esquecer e perdera a mellor etapa da súa longa vida. Agora só se facía unha pregunta,quería seguir vivindo?
Carmen Vázquez Taboada
Unha fría tarde de inverno, na que o vento son espadas de xeo, unha rapaza moi nova e cunha grave enfermidade, decide saír á rúa, ese gran campo de batalla.
O único que pretende é cumprir os seus persistentes soños, e desta vez vaino intentar facer, demostrando así ao resto dos cidadáns que unha deformaión facial non ten por qué crear complexos.
Sendo agora un flan, sitúase na porta, disposta a cruzar o corredor, realmente paredón, que a separa do resto da humanidade; pero no seu intento, os desexos convértense en agonía e a muller afoga con eles no inmenso mar da poboación.
Iago Fernández Albilares
Era un día sombrío , apagado ... coma outros moitos na vida de Sonia . No que as esponxas do ceo descargaban auga e permitían o pouco paso da luz á Terra . Sentía que pesadas cargas se lle viñan enrriba e non sabía como reaccionar . Camiñou durante varias horas por oscuras e descoñecidas rúas e nin sequera sabía onde se atopaba . Os seus grises luceiros estaban cheos de bágoas pola tristeza que se apoderaba dela .
Non quería voltar a súa casa por medo a atopar unha pequena e baleira habitación na que sabía perfectamente que non a agardaría ninguén . Ó cabo de escasos minutos , abriu unha pequena porta que conducía a unha pista de aterrizaxe infinita sen destino . Nese momento , ela estaba morta en vida .
PATRICIA CASTIÑEIRA
Soa. Así me sentía: soa, desolada e húmida. Os meus ollos derramaban auga, e xa non me lembraba dende cando. Quizais a miña viaxe vital se parara cando me abandonou, e xa estivese na escuridade que existe despois da existencia. Quizais todo o bonito que vivira con el só fora un pensamento no subconsciente, e toda a dor e a soidade que sentía fosen en balde.
Tiña frío no corpo, pero máis frío estaba o corazón, aínda que a alma estivese envolta en chamas. Sentía odio cara el, quería volver á vida, pero el quitárama, e xa non sabía se era unha forma metafórica de dicilo, ou era realidade...
Pero cada vez, a incitación ao abandono da mente aumentaba...cada vez sentíame máis pesada, a miña alma cargada de rancor estábase facendo máis lixeira, e apagábase pouco a pouco.
El arrebatárame o que era, o que son, e o que nunca serei...
Natalia Seijas Castro
Mónica despertou unha mañá cansa de loitar pola súa vida e de ver cómo pasa por diante dos seus ollos sen poder facer nada por cambiala. Ela quería coñecer mundo e liberarse das cadeas que a teñen presa nese inferno chamado soidade. Agárdalle outro día por vivir soa, por sentirse desgraciada e por ver que unha muller que ten tanto que ofrecerlle ó mundo, non poida expresar a paixón que leva agochada baixo chave dentro do seu corazón. Xa era hora de cambiar todo iso e coller as rendas da felicidade coas súas propias mans. Comezaba a darse conta de que se os seus bonitos ollos nunca vían a luz, no seu corazón sempre sería de noite.
Non merece a pena mirarse o espello tódalas mañas e verse amargada, miserable, destruída por dentro pola infelicidade, agotada de non levantar cabeza. Por iso decidiu recoller o pano que tirara para recuperar a felicidade.
Laura Rodríguez Ledo
Estaba na miña casa, era un día de inverno, sentíame sola rodeada por esas paredes tan brancas e grandes, pensando na rutina de tódolos días, ir a clase, estudar… Cando de repente soa o teléfono, tiven que sair da miña oscura habitación e ir o corredor, que alí estaba. O teléfono soaba e soaba pero eu non podía pasar, xa que o chan estaba cheo da transparente aiga que me rodeaba. Eu non entendía o porque desa situación xa que fora raiaba o sol e estaba un día estupendo era verán. Seguín pensando e veume a cabeza o meus fiel amigo, nel sentía a súa pel como a neve, os seus dentes de perla brillaban no seu precioso sorriso, pero sentíame triste cando no seu corpo sentía a sensación de morrer, estaba raro cando lle daba bicos sabían a ácidas tardes de tormenta; estábamos no parque no cal se podían ver os sombríos árbores. O remate desa noite sentín como o seu corpo se ía caendo ata morrer.
Antía Cidre
Cristais agoireiros caían estrepitosamente contra o parabrisas do coche. O ruído enxordecedor case non lle deixaba escoitar a radio e ía sumida nas súas cavilacións: o azul máis puro e profundo que poida existir chamábaa a que se tirase dende o escarpado acantilado.
Nisto, chegou á rúa onde vivía, aparcou e, nunha carreira, atravesou o río asfaltado ata chegar á súa casa. Empapada, subiu ao piso de arriba para mudar a roupa húmida. O seu corazón comezou a latir impaciente cando viu o corredor anegado. Ao fondo, a porta do baño medio aberta invitábaa á entrada. Acercouse lentamente, e, espantada, descubriu o níveo cadáver da súa filla. Regatos vermellos manaban dos seus pulsos; un océano de desolación apoderouse dela.
Ao día seguinte, encontrouse o corpo dunha muller na ría, preto duns abruptos cantís.
Andrés
Despois dunha longa xornada de traballo,cansada e adormecida,regresei a miña humilde,fría e pequena morada na cal, ó chegar, atopei aquelo que me marcaría de por vida.
Foi así:
Entrei,deixei as pesadas carpetas coa dura faena do día seguinte no moble da entrada. De seguido polo corredor, un mar profundo cubría os meus pés exhaustos, e decidían adentrarse naquela oscuridade
Alí estaba,o glacial cadáver do meu corazón, da miña vida que agora sería morte, envolveito na amargura do seu corpo, do seu sen vivir.
Agocheime ao seu lado e mentres a noite acababa , contemplaba como os seus ollos gazos non volvían ver a luz nunca máis e se pechaban para sempre.
Astrid (está nunha entrada independente para que vexades os cambios)
Abrín a porta despois dunha longa noite chea de pesadelos e angustias. O único que topei foi o meu inmenso corredor ateigado de auga, que simbolizaba todos os meus malos soños que aínda me seguían atormentando. Non me preocupei, porque estaba absorvido polos meus pensamentos, pero observei unha figura que iba dándose forma na auga, e que non podía deixar de mirala. Ao pouco tempo a figura deixoume en paz, empezou a desvaecerse lentamente con todos os meus pensamentos tras dela. Despois disto volvín durmir tranquilo. Pero no meu corredor perdurou durante moito tempo a sombra daquela auga que unha vez o anegara, como tamen en min perdurou aquel recordo que ainda me maltrataba. Acabo de espertar dunha noite bastante parecida na que os soños non son capaces de pòderme, xa que esta noite dormin abrazada ao meu amor, e fixo que todos eses recordos se olvidaran e non deixaran en min unha marca tan fonda coma a daquela noite...
Isma
Un día frío, estaba na miña acolledora casa, deitada no sofá a carón da pequena cheminea, cando sentín unha estraña sensación. Un arepío percorreu o meu fraco corpo. Fun cara a porta da entrada que nese intre me pareceu a boca do lobo. O corazón latexábame tan forte que pensei que se me ía saír do peito. Decidida abrina,un estraño líquido cubriame os meus diminutos pés. O longo corredor estaba asolagado, e alí o final, unha espantosa sombra pasoume por diante. Quedei paralizada. Logo duns instantes volveuse aparecer. Esta vez vina por compreto, unha muller nova e cun rostro desfigurdo. O meu corpo empezou a tremer. Pediume axuda. E desaparedeu. Volveu, e díxome que me asomase a fiestra. E así o fixen.Ela, dun empuxon, guindome pola fiestra. E alí quedei chantada no chan da rúa. E vin como a miña vida se ía nun intre.
Andrea Rodríguez (corrixido)
Era verdade. Aquilo que soñara non era soamente un sono senón unha realidade.
Ergueuse coma todas as mañás frías e húmidas de inverno, para ir a traballar. Pero cando saíu da súa habitación e viu aquel corredor todo asolagado, quedou abraiada e os seus ollos parecían pratos.
Tiveran que caer chuzos do ceo porque aquilo non tiña outra explicación. Estaba todo revolto, cadeiras e mesas patas arriba. Os mobles todos abertos e pola billa da auga saían uns pequenos seres estraños.
Sentouse como puido no sofá. E alí púxose a pensar no desgraciada que fora a súa vida ata o de agora.
María González Rizo (modificado)
Unha mañá de outono, unha moza galega de ollos de acibeche, baixaba almorzar cando atopou a planta baixa da súa casa asolagada. Non daba creto ao ocorrido, pero o abundante caudal que semellaba o río Nilo estaba fronte a ela. Os recordos eran vagos. A noite anterior fora espantosa. Unha forte treboada apoderarase do ceo repentinamente. Foi o único que puido escoitar antes de quedar durmida como unha pedra.
Sen darse conta do seu pálido rostro empezaron a caer unhas bágoas moi tristes, case daban medo. Do salón que remodelara cuns mobles antigos que lle custaran un ollo da cara xa non quedaba nada , só unha imaxe desoladora.
Perdérao todo, ata a as ganas de vivir.
Rocío
Era unha tarde con ceo de cemento, na que a choiva eran puntas de aceiro, e caía sen cesar como xeralmente ocorre en novembro por terras galegas.Esataba no salón, deitada nun sofá marrón e algo vello vendo un programa de cabalos na TVG cando, de súpeto, quedeime feita unha estatua e desconcertada, ó ver como un regueiro de auga cristalina chegaba ós meus pés.Non sabía de donde proviña e como e lóxico dispúxenme a averigualo.Foi cando cheguei ó pasillo cando máis abraiada me quedei, ó ver un gran oco no teito. Era un río que inundaba toda a casa!Collín uns panos da cor dos prados e púxenme a amañar a desfeita, cousa que non resultou do todo exitosa.Logo deste intento decidín chamar a unha empresa de albaneis profesionais para que se encargaran de arranxarme as pérdidas.Agora todo volve estar en orde pero o meu odio pola choiva medra sen cesar.
Andrés Otero
Era unha tarde de outono. Inés voltaba á casa, logo dunhas longas vacacións. Tiña moitas gañas de ver á súa querida familia, despois de dous meses inesgotables.
Voltaba chea de felicidade e con algún agasallo da súa estancia en Dublín. Era unha sorpresa agradable para seus pais. Sen embargo, algo tráxico pasara.
Os días anteriores ó seu regreso houbera unhas impresionantes tormentas, que acabaran por inundar a vila e a súa casa. A súa vida anegárase en tristeza. Os seus ollos enchéronse de bágoas, o seu sorriso mudou. A súa familia morrera.
Manuel
Sábado. Por fin chegou a mañá na que non teño que ir ó instituto. Non. Hoxe non. Hoxe toca festa. Pensei mentres me erguía voando da cama. Estireime. Abrín ben os ollos. Dispoñíame a saír da habitación cando me dei conta do río que discorría baixo a porta. Semellaba auga. Encamiñeime decidida, disposta a investigar seu orixe. Aferrei o gastado picaporte e tirei del. Resoou un ruxido aterrador, o sangue tornóuseme xeo. Teño que arranxala, pensei. Foi entón cando abrín, xa distraída, e toda a claridade da mañá foi absorbida por unha aterradora escuridade. Entón vin sobre min unha cara estraña. Mirábame aliviada. Mirei arredor. Estaba rodeada de peculiares persoas, todas elas ataviadas con un nevado uniforme. Apareceron meus pais. Semellaban nerviosos e mirábanme preocupados, coma se aínda non rematase todo. Que me estaba ocorrendo?
Iago Seijas (corrección)
Xa estou farta. Farta de traballar coma unha tola e que os meus donos, non teñan piedade de min. O único que quería, era ser alguén normal, nada máis. Pero eles, co derradeiro xugo, impedíronmo.
Acabouse. Non penso soportalo máis. Non volverei a ser, aquela barbie que se deixa manexar por todos. Acordaranse de min, xúroo. Lembrarán o meu nome. E sentiranse culpables, de que a súa ira, me levara ata este interludio que me obliga a decidir. A miña imperturbabilidade pódeme.
Laura ty (cambiadísimo;))
Saín de traballar cansada e dirixinme a miña casa coma todos os días, onde vivo con miña nai e miña irmá Celia.Cheguei á casa, e notei un silencio estrano. Abrín a porta despazo e ... estaba todo inundado. Un mar de auga estendíase por todo o comedor, o cal viña do baño.Sentía correr un río. asustada, achegueime e abrín a porta despazo. Nese intre, sentín que todo o mundo se viña abaixo cando vina miña nai dentro da bañeira afogada, cos seus fermosos cabelos de ouro frotando na auga. sentín uns berros espantosos que parecían que viñan da habitación de miña irmá. Atopeina deitada no solo, toda golpeada, case inconsciente, esforzándose, contoume que uns homes enmascarados, cos cales tiña deudas miña nai, entraron na casa e destrozaron todo. Como non tiña como pagarllas, matárona. E á Celia, querendo impedírllelo, golpeárona. Esta foi a peor mañá da miña vida, non me acostumo a vivir sen ela.
Lore
Unha mañá outonal as follas das árbores desvanecíanse lentamente. Xulia atopábase na cociña da súa vetusta casa. De súpeto, un ruído enxordecedor desgarrou a súa tranquilidade e decidiu ir mirar que era o que ocorría. Cal foi a súa sorpresa! cando notou que a pantasma da humidade penetraba nos seus ósos; non sabía de onde procedía a auga morta que cubría todo o corredor. Cando entrou ao baño sentiu un xélido calafrío que percorreu todo o seu corpo. Mirou e non viu nada fóra do normal, ata que abriu a cortina da bañeira e descubriu o espectro da súa anciá nai. As súas miradas cruzáronse e quedaron atrapadas, a moza notou unha profunda paz nos ollos dela.
Nese preciso momento foi cando sentiu a tranquilidade que desexaba dende había moito tempo. Unha luz sedosa iluminou toda a habitación coma se amencese. Durou uns segundos e de seguido o anegado corredor volveu ao seu ser, coma se nada tivese ocorrido.
GEMA ESCUDERO GARRAZA
A sensación de benestar que lle transmitía o sol ía desaparecendo. Abriu os ollos. O cor gris gañaba terreo. No edificio resoaba un enigmático sonido. Gotas de auga caían sen presa do alto teito. As oxidadas agullas dun antigo reloxo facía que cada segundo cobrara vida. Ía entrar. Deu os primeiros pasos tensa, intentando distraer a súa mente. Sobresaltada por chillidos de ratas observou o seu arredor. Nada, non vía nada. Pouco quedaba do cor branco das paredes, a humidade fixera ben o seu traballo. Foi xunto a única ventá que atopara no seu camiño ao túnel. Abríuna, respirou fondo, tranquilizouse e mirou o papel que traía o recorrido dibuxado xunto cunha linterna. Eran as normas do xogo, só podía traer unha linterna. Voltou a andar, queda pouco, estás cerca, se repetía para non sumerxerse no medo.
Alí estaba, a entrada ao túnel. Sentía o seu corazón latexar cada vez máis forte e rápido, detrás da porta estaba a victoria. Abríu a pesada porta que se volvía pechar pouco a pouco unha vez ela dentro. Desexaba que a corriente funcionase xa que a linterna pouco alumaba. O seu corazón deixou de later, quedouse inmóbil, a boca e os ollos coma pratos, non podía reaccionar. A victoria non era súa, senon do seu astuto adversario, o caníbal Frank dado por morto.
Cristina Méndez (corrixido)
Aquela muller era moi estraña. Colgábanlle serpes da cabeza (din que era a moda) e o seu corpo, cheo de pintadas, parecía a obra dun artista.
Un día petou na miña porta. Púidena ver de cerca, dúas tristes esmeraldas miráronme suplicándome axuda, pero non deu palabra algunha, tan só puiden ver como unha bágoa asomaba a cabeza e caía sobre o seu pálido rostro. Díxenlle que se tranquilizase e que fose durmir, pois xa era noite pecha, que voltase a mañá seguinte e falaríamos.
Mais non houbo mañá seguinte para ela. Espertei empapado. Un río anegara o meu vello apartamento e todas as miñas pertenzas. Proviña do piso de enriba, onde vivía a pobre moza da noite anterior! Fun correndo, pero cheguei tarde. Atopeina na bañeira. As billas estaban abertas e ela, morta, rodeada polo seu propio lago de sangue.
Patricia Novoa (modificado)
Certo día de verán, baixo o sol que era lume, estabamos eu e as miñas amigas na piscina nadando e pintando a mona coma sempre .
Eramos delfíns, percorrendo o océano e disfrutando da súa tranquilidade nun día caloroso, pero todo o bo se acaba e logo nos tivemos que ir, xa que era ora de cear.
Cando cheguei fun lavar as miñas sucias mans, a aquel baño pequeno que facía xogo co resto da miña aprobeitada casa, e no que a semana anterior rompera unha billa en binganza por me cichar auga fría cando a quería quente, e por non funcionar o día que cheguei a casa feita un porco. Pero a verdade e que despois disto fun moi feliz, pero coma sempre pouco durou, porque chegaron meus pais e puxéronse a ladrar pola diminuta inundación que provocara.
Fabricio Sampedro Viana (modificado)
Parecía unha imaxe calquera, vira miles de fotos dese tipo; tristes, cheas de sentimentos. Pero esa era especial, recordáballe a alguén moi querido. O que sentía cara aquela persona era esaxerado, cando pensaba nela os seus ollos eran espellos que reflexaban ilusión e felicidade, pero ó espertar dese pequeño sono, dábase conta de que era un amor imposible, os quilómetros que os separan eran o maior estorbo que podía haber nunha relación. Cando pensaba neso caíanlle unhas bágoas de aceiro pola cara e o único que lle apetecía era deitarse a durmir. Pero cando falaba con ela todo cambiaba, os seus relucintes dentes de perlas amosaban un gran sorriso, e os luceiros brilabanlle da ilusión de escoitar a súa refinada voz. Cando colgaba o teléfono sempre se facía a mesma pregunta:
A vida é sempre tan difícil?
Juan Cuñarro
Un aterrador berro espertou a unha muller que durmía tranquilamente nunha fría noite. Mirou cara a súa dereita e vía o outro lado da cama, seca de compañía. Isto é polo que deduciu que ó seu home lle pasara algo.
Ergueuse e abriu a porta do dormitorio. As luces non funcionaban e o chan estaba encharcado. Pero o máis extraño era que a porta que levaba o sótano sufría un descontrol aterrador. Parecía que había corrente, pero ó estaren tódalas ventas pechadas foi ver que ocurría.
Empurrouna contra a parede e mirou ó fondo das escaleiras. Que era aquelo? Viu o terror concentrado nun ser vagando pola oscuridade. Os sentía un terremoto baixo os seus pés. Mentres baixaba pensou en buscar primeiro ó seu marido lonxe daquela sala, pois así iba estar máis segura, e deu a volta. Subiu un só chanzo cando sentiu un escalofrío e xunto cos seus últimos pensamentos foi arrastrada cara a negrura.
Carlos Rojo
Raquel era unha moza alta, loira e delgada de vigo os seus ollos eran coma pratos. Unha tarde estaba tranquilamente deitada no sofá, cando a chamou Marta unha boa amiga, era pequena, morena e moi timida. Raquel dirixiuse a sua habitacion para vestirse , despois voltou outra vez a sala donde estaban seus páis e despediuse deles. Ao abrir a porta do piso o descanso tiña tanta auga coma un río, estaba totalmente innundado, as súas mans temblaban coma bimbias, estaba moi asustada de como toda aquela auga chegara ata alí. Deu saido a rúa ainda que mollou un pouco os zapatos novos. A volta estaba todo limpo coma unha patena, pero os seus páis estaban derreados de tanto traballar.
Adrián Pereira
Unha noite, cuios diamantes estaban cubertos por un denso pó, Ana chegou a casa cansa, cansa de traballar despois dun triste e longo día, cansa de aguantar ó pesado do seu xefe, cansa da rutina interminable que a perseguía...
Atopouse con que o xélido corpo da súa irmá descansaba nesa máquina de matar, ese mar de dúbidas do baño que levou á única persoa que quedaba sen piedade. Os caldeiros de auga anegaban o corredor imparables, mollados e fríos...
Ana correu a ningures, veloz, impotente e cansa, moi cansa da vida.
Jordi
Esto non podía estar pasando, non daba crédito. Ela, unha rapaza exemplar, agora a crueldade da vida destrozaba as súas ilusións.
Todo estaba revolto. Entrou como puido, con coidado, apartando os escombros que lle impedían o paso. Envolta nun mar de bágoas recordaba os bos momentos vividos, que agora quedáronse tan só na memoria… Foi todo parar ás chamas do inferno!!
Logrou avanzar ata o salón, armada tan só coa forza que o seu odio hacia aquel noxento ser lle propinara.Un ser que tanto amou... Aquela maravillosa casa rematou en insignificantes cinzas. As paredes do corredor, xa non eran de sentimentos, eran de pedra. Achegouse ó sofá no que xacía o seu corazón. Sentou e quedou adormecida nun soño do cal xamais espertaría. Sen el.
FRAN
Alicia era unha muller tranquila, traballadora e moi aplicada, que traballaba no instituto de Chantada, unha vila maravillosa con edificios tan altos como a catedral de Santiago. Á mañán cando se ergueu chovía a mares e así e todo foi ao instituto, atopou ao conserxe, un home tan alto como ancho é dixolle que non había clases, volveu para a casa a durmir outro anaco xa que estaba cansa, cando espertou viu o pasillo inundado, aquelo parecia un mar, cousa que tivo que limpar para que a auga non lle derramase o mobiliario tan bonito que tiña.
Pablo Arias
Abriu o día.As primeiras raiolas de sol albiscáronse pola fiestra e fundíronse nos meus temerosos ollos.Erguinme da cama e asomeime ao corredor.As incesantes choivas da pasada noite deixaran o meu fogar anegado,coma se dunha forte riada que provoca o cambio climático se tratase.
Rematei baldada.Ó acabares de arrombar a desfeita,estomballeime no sofá a ver a televisión coma de costume.Pasoume o día voando, brincando dunha canle a outra,ata que un son enxordecedor chamou a miña atención.Proviña da rúa.Botei un chimpo,e nun abrir e pechar de ollos, atopeime diante do mirador.Mirei fixamente cara a beiravía.Alí, durmindo a carón dun regato de sangue atopábase meu irmán.¡Non podía dar creto!
Javier López López (modificado)
sintoo moitisimo,pero non podia máis con esta vida, eras o anxo que coidaba os meus soños, e ó erguerme estaba no ceo só de pensar que te ía bicar unha vez máis, xuntos por sempre diciamos, arrepintome do que fixen só polo feito de deixarte so neste mundo de inxustiza. Ata sinto inexistete choro por verte e non poder secar astuas afiadas espiñan que saen de esas preciosas lagoas, que antes eran regatos de felicidade, para convertirse agora en rios de tristeza,choro por non poderche dicir: mirame, xa non serve de nada
Cristina Ramos Lamas (modificado)
Entrou na casa endemoñada. Xa estaba moi asustada polo que acontecera, o seu pai morrera friamente e xa non sabia que facer. Matara con dureza o seu irmán e á súa mai, polos berros aterradores que se escoitaban na rúa. Decidiu agocharse no único sitio que non fora o asasino misterioso. Ó chegar á entrada había un río de sangue e un longo corredor da morte, e non se sabe como, el estaba alí co coitelo ensanguentado na man. Morta de medo ficou queda e de súpeto ó criminal lanzouse ó baleiro pola fiestra. A rapaza foi mirar pola ventá a ver se estaba o corpo pero xa non estaba. Pensou que o malvado home volvería pero daquela nunca volveu ó pobo maldito.
Miguel Corral Fernández (modificado4ª)
Cambaleábase contra as paredes coma una pita sen cabeza, cos pes totalmente empapados. Recordaba ata o máis mínimo detalle do que ocorrera nesa fatídica tarde.
Encontrábase na bañeira tratando de aliviar as enormes e dolorosas feridas que rodeaban o seu corpo, causadas polo mesmo sobre o que agora pesaba unha orde de alexamento. Aspirando o vapor que rodeaba o cuarto como unha espesa néboa e cunha cunca de te quente nas mans.
Repentinamente, a cunca quebrou nas súas mans sorprendéndoa. Vestiuse rápida como o vento dirixíndose a cociña, onde a esperaba un anaco de polo tan negro como o carbón. Non estaba a ser un bo día.
Soou o timbre. Ela abriu a porta. Ás súas pupilas, negras como a escuridade máis infinita, abríronse sorprendidas…Ao momento, encontrábase un home batendo nela, o seu marido. Desesperada, logrou agarrar un martelo que estaba cerca e dun so batacazo deixalo morto.
Os seus húmidos pes advertírona de que o solo encontrábase anegado de auga provinte da bañeira. Dirixiuse cara a porta e mirou por última vez aquel que tanto temera, lembrando o que sufrira, decidida a deixar todo aquilo atrás.
Brais Failde
Nunha tarde chuviosa estaba unha rapaza triste na súa casa. O ver a terrible imaxe pola ventá a súa faciana quedábase branca que facía xogo coa clara seda da súa cabeza.
Xa facía tempo que non vira un inferno así con tanta auga e lóstregos.Un intenso mar asomouse polos seus ollos.O vento dun momento a outro comezou a petar con tanta forza que rompeu o tellado e un gran océano caeu das nubes e mollaron toda a casa.
Pasou tempo e a rapaza paralizada e sorprendida non podia facer nada. Un forte e ardente lume empezaba a saír do seu interior. Era un cabreo que acabaría volvendoa tola.
Cristian Arias Gómez
Na miña vila había unha rapaza moi triste que tiña a mirada dun cordeiro a piques de ser degolado. O motivo da súa tristeza era que o seu pai non lle deixaba practicar a súa maior afección, o baile.
Ela era unha boneca, fráxil e delicada e o seu corpo estaba feito para a danza, pero o seu proxenitor non comprendía as ilusións da súa fila.
Unha fría e escura tarde de inverno armouse de valor e apuntouse a unhas clases de ballet sen que se enterase o seu pai. A mestra dixo que os seus pés eran ás e o seu corpo unha pluma. Sen embargo, ao abandoar as fantásticas leccións, o pai viuna saír e levouna para a casa.
Castigouna sen as clases e foi entón cando a rapaza comprendeu que o seu soño era un camiño asolagado pola auga que non podía atravesar. Aí rematou o seu desexo de se converter nunha moza bailarina, guapa e triunfadora.
Guillermo Díaz Bouzas
Non! Vostede non sabe nada. Como vai xulgar unha persoa machista a un maltratador como meu pai. Dígamo, por favor, dígamo. Eu só espero que este xurado non sexa así e vele pola seguridade da nosa familia.
Recórdoo como se fose hoxe. Meu pai era un adicto ás máquinas comecartos e ela a muller que se mataba a limpar escaleiras. O seu xefe era un desgraciado,si señor, un desgraciado. Despediuna por estar embarazada.
A miña casa era un inferno, miña nai recibía malleira tras malleira. A súa figura desdebuxábase nas escuridades traslúcidas da ventá en regueiros de sangue.
A el o único que o aliviaba era mallala coma o polbo. Foi cando con 10 anos, tomei a xustiza pola miña man e craveille aquela forca, no seu estómago . Sentín o gozo enchéndome a boca toda.
Dende aquela nunca máis se volveu meter con nós, miña nai denunciouno e non pode achegársenos. Soamente lle pido que faga xustiza e ese energúmeno bote toda a súa vida no cárcere.
68 comentários:
pois na natalia que me gustou moito o teu relato,sobre todo o final...
Antía
Por que che gustou o final, Antía??
pois gustoume porque se me parece moito a realidade e penso que e moi triste que unha persoa que o estea pasando mal como ela pois a metan nun manicomio e nunca poder ver a luz nin nada.
ola!!!
em primeiro lugar decIr boas noites. A cita de criticar para maña trasladouse para hoxe...jojo
pois nada empezar dicindo que o texto de natalia gustoume máis por varias razóns:
a primeira que é mais real ,expresa como máis medo,temor.
No texto según a miña visión expresase moita desesperacion,duda...
a segunda é que se nos imaxinamos como serían as cores da historia poderían ser grises como se de un día nubrado se tratara ,un día no que che se cae o mundo enriba.Non sei moi difícil de expresar en palabras..
a terceira e o mellor a máis fácil é que o relato de Carmen non trata exactamente a mesma temática que o de natalia.Creo que o desta quere reflexar a desesperacion,rutina, medo,loucura mentras que o outro trata sobre o tempo que perdeu olvidando a quen quería.
para rematar decir que me gusta máis o texto de NATALIA pola temática que trata xa que os relatos con suspense e algo de medo apaixónanme moito. Moi ben natalia texto exquisito.(PARA O MEU GUSTO)
XAO
BIKIÑOS
ABUR
Boas!!!
Outro máis ó que lle gusta o texto de Natalia.
A min gustame a introducción, pola realidade da situación; o que xa me gusta menos e o final, porque eu "mataríaa"; o tema do manicomio non me fai moita gracia.
Xaop
gracias(:
a verdade e que e agora tamen suprimiría a parte do manicomio, non me gusta moito como queda.
e do txto de carmen so dcir que me gustou moito pola pregunta tan rotunda que fai o final del,encantoume
gustaronme moito os dous
1º
Iaguinho: Non podes valorar o final polo que ti farías, senón pola impresión que causa en ti como lector. É dicir, "non me gusta que acabe nun manicomio porque me parece pouco real" "...porque me parece pouco críbel" "...porque me parece cruel" "porque...."
2º
Natalia: se queres podes modificar o final ou todo o que desexes. É o teu texto e o que importa é que as achegas que fan os compañeiros e compañeiras o enriquezan. ;)))
3º
sadhsaxcc: Por que??? Así non achegas nada de nada :((
Ola wenas..pois sabedes que?EU quedome co de Iago..Chmoume a atención...
Non me pregutedes porque...Gustoume e punto.(Se vos interesa moito si)
Vemonos
ola!pois ,eu por agora só lin ata o de lovelle, e quedeime prendada da frase do final. encantoume, non sei por que pero lina unhas cuantas veces e cada vez gústame máis, porque cunhas poucas palabras transmíteme moitísimo.
ola.pareceme boa idea o de cambiar o final do relato de natalia.ainda que asi tampouco estaba tan mal.
adeus
Ola. Quedeime coa redación de Andrés porque ten un final intrigante. Andrés, poderiase dicir que a nai arroxou o cadaver da filla á ría?????
Ola, bueno pois un dos textos que máis me gustou foi o de laura. Para a miña maneira de ver expresa moi ben a soidade dunha persoa e a infelicidade.
Veña un saudiñooooooooooo
ola.eu decátome polo de natalia.o final do manicomio nn esta mal e un pouco triste pero podia ser.tamen é boa idea o do novo final.estarei pendente da modificacion.
bikos, adeus
eu fagolle a mesma pregunta a andres...foi a mai quen arroxou o corpo da filla o río??
e ademais dicir que escribe moi ben!!;)
eu decatome polo de astrid, gustame xa q fala dun día de rutina diaria q cambia cando chega a sua casa e encontra esa desgraza
Ola!O relato que máis me gustou creo que foi o de Andrés,xa que ademais de que as metáforas empregadas me parecen
moi boas,opino que a historia está narrada dunha forma orixinal e que ten un argumento bastante diferente ao dos demais.
Sobre os outros relatos dicir que me chamou a atención o de Iago,porque as formas verbais están conxugadas dunha forma
que a min me parece inusual,recórdame ás noticias da televisión.A redacción de Patrcia Castiñeira eu poñeríalle máis puntos
e máis comas,sobre todo nas primeiras líneas e nas do medio;comentar que me gusta como comeza o relato de Natalia
Seijas e tamén a frase do final,pero non me gusta o de "os meus ollos emanaban auga",non me parece"bonito" o verbo emanar aí.
Un saúdo.
Hola!!!
Gustoume moito o relato de Andrés Vazquez porque dende as duas primeiras palabras invítanos a leelo tamén teño que dicir que ten un vocabulario muy elaborado. Ademaís o relato de Andrés Otero pareceume diferente a todos os demais a la vez de divertido. (O dos cabalos da TVG eche un puntazo)
AGUR!!! :)
1º)
sadhsaxcc: e digo eu, "e ti de quen vés sendo??" Por iso da nota máis ca nada :)))
2º)
Astrid!!!: A que xa sabes o que che vou preguntar??? Pois iso, por que???
3º
María2º: que te equivocaches de entrada, aisss. As vosas (a de Love incluída) son as do outro "Frío na porta"
4º)
Anónimo das 18:48: e ti quen vés sendo logo?? Se te fixas un pouco por un lado é como non dicir nada e polo outro que queres que che diga. Pois iso. Agardamos a túa volta :))))
5º)
María Rizo: podías poñernos algún exemplo de esas boas maneiras de "expresar" a soidade, a infelicidade? Grazas
6º)
Vale andrea pero... por que???
7º)
anónimo das 19:49:
pois o de sempre... quen es???
Por que cres que escribe moi ben? Cales son eses trazos que definen a súa boa escritura?
8º)
anónimo??? Uisss cantas veces escribiches :P:P:P
9º)
Gema: boa reflexión citando algún detalle.
Aisssss, que me saltei o de María: pois ná (de que me soará isto :P:P) dicir que foi o que máis me gustou (jeje). Achega moitos datos e pistas para moitos relatos. Incluso poderíades construír un novo a partir das súas achegas ;))
Grazas María.
Boas!!
Lin todos os textos pero o que máis me gustou sin ningunha duda foi o de María, xa a parte de todos os recurss que dixemos na clase( ese comezo tan intrigante, que te engancha dende o principio, ese íntento de meeter o lector na historia, esa "s" que da unha sensacion de misterio, soidade e silencio) o elaborado vocabulario que utilizou e ademáis creo que están todas as palabras no sitio adecuado, e un texto que non me canso de lelo, leo unha e outra vez e ten a mema intriga. María felicitote ERES BOA!!!!!=)
-No texto de Natalia Varela penso que o final tampouco está tan mal, e distinto, triste, non é que me gusten persoalmente os finais tristes pero na vida tamn hai momentos trisstes que non nos gustan, polo quue penso que lle da un pouco de realismo o texto=)
- O texto de Andrés gustoume moito tamén ten un vocabulario moi elaborado e un final que non o esperas, mantén a incertidume ata a última línea. Moi BO tamén!!!!
POis aver...Gustome xq creo que se asemella moito a vida real.Tmn están moi ben o final gustoume bastante...SObre todo chamoume a atención.
tamén estou de acordo con vós e respecto o relato de MAría Varela..Utiliza moi ben as metaforas e ademais de utilizalas ben teñen motio sentido...
ALgo máis??jajjaja
BIKOS
gustaroume moitisimo o de antia e o de natalia varela
a berdade e que non escriben mal
perdon, son o do comentario anterior, que me equivoqei, en vez de antia queria decir laura ty
É dicir, vés sendo o anónimo do comentario anterior, non?? Pois si que nos sacas ti de dúbidas!!! Anda, pon o nome!!
Moi bo comentario, Juan ;)
ola! non sei como vai isto de identificarse, asi k xa digo k son andres de A.
antes k nada, kixera dar as grazas aos k me comentastes e responder ao k me preguntabades. a verdade e k creo k non transmitín como pretendía o que kería dicir. supostamente, o corpo k se encontrou na ria era o da propia nai k, x fin, despois de pensar na idea do suicidio cando vai no coche, tras a "traumática experiencia" de achar o cadáver da súa filla, decide "entregarse" ao mar, á agua (culpable de todas as súas desgrazas), sempiterna "personaxe secundaria", omnipresente en todo o transcurso da historia. sen embargo, coido k a itnerpretación de Rocío é iwalmente válida, áinda k así non lle encontro excesivo sentido ao k imaxina mentres conduce.
dito isto, déixome de "egocentridades" e´póñome a comentar os relatos (polo menos algúns dos k máis em chamaron a atención) dos meus compañeiros:
-non podo evitar comezar polo k eu creo k todos estariamos de acordo en afirmar k é o mellor de todos: o da miña amiga María. Cando alguén le algo destas caracterísitcas. un non pode deixar de asombrarse e admirarse do prodixioso maxín que "compón" esas liñas, con tanta paixón e con esa maestría sen iwal, ese dominio absoluto da lingua, de todos os matices imaxinables das palabras empregadas, propio só dos máis grandes autores: maria, xa xe teño dito moitas veces k kero ler XA un libro teu!! e é k stas feita toda unha "Dostoyevskaya" XD. noraboa, a inclusión dese "vostede", ese interlocutor que escoita a narración da "pobre trastornada" paréceme sublime: sobre todo a 1ª parte, recordoume moito aos monólogos k lles serve aos personaxes como declaracións de principios na novela "Crime e Castigo." parece un pequeno fragmento doutra colosal obra. deberías propoñerte continuala, xke, como ves, kedei con gañas de moito máis.
chamoume moito a atención k, para ti, o k hai no corredor da foto, non fose, como para case todos nós, auga, senón "unha alfombra de rosas vermellas", isto é, sangue. falando de metáforas, dicirche k, aínda k a moitos de nós nos kedaran algo forzadas, no teu texto kedan realmente perfectas. encantame a do "monicreque".
antes de rematar, atrévome a darche "unha peza de consello (ja-ja)": despois de "Lembro aquel día" eu non poría unha coma, xa que me parece que fai falla "algo máis", dous puntos ou un punto e coma, por exemplo.
-do de Iago-Iaguninho (Fdez. Albilares, digo), só dicir k me gusta moito k esté escrito en presente (sempre é orixinal) e a "transformación" dos desexos en agonía. a min iso transmiteme unha profunda sensación de fracaso.
-en relación co de Patricia Castiñeira, kédome con esa metáfora tan chula: a "pista de aterrizaxe infinita sen destino" (aterraxe*, mellor?), k a verdade, non sei moi ben a k fas referencia. ao corredor k conduce á habitación na k ninguén a espera? á súa longa vida k lle keda sen ter motivos apra vivir?
-falando do de Natalia (Seijas), encántame o principio, no k crea unha atmosfera k envolverá toda a narración. chámame moito a atención algunhas das metáforas ("viaxe vital", "escuridade k existe desois da existencia", "pensamento nos subconsciente", "incitación ao abandono da mente") coas k se expresan con bastante claridade termos tan abstractos como a vida, a morte, os soños ou a acción de durmir. a antítese do segundo parágrafo (frío no corpo e no corazón, fronte ás chamas) creo k trasmite moi fielmente o k unha traizón (?) deixa tras de si: unha mestura da máis fría das penas e da máis ardente das cóleras. por último, kixera salientar ese magnífico final para o meu gusto, tan rotundo, k retoma a idea da perda da vida, non como unha forma de falar, senón como unha realidade, como facía previamente na metade da historia.
-con respecto ao de Astrid, só dicir k me encanta o 3º parágrafo, resúltame moi... poético (?) contar dese xeito a agonía sufrida ola persona amada pola protagonista. só encotnro un defecto: non em gsuta moito iso de "Foi así:"; eu cambiaríao, enlazaríao dalgunha outra forma.
-vou falar agora do de Gema, o cal sorprendeume moi gratamente. a historia pareceume moi chula ( entendina ben se penso k trata do espírito da nai k libera á súa filla das preocupacións e pesares derivados do seu falecemento?) e o léxico empregado (como "vetusta") así como a sinestesia "luz sedosa" coido k está moi ben escollido.
por hoxe, creo k xa está ben de comentar, k me enrollo mais k unha persiana (perdon a todos, intentarei ser mais breve XD). keria dicir k me fixo moita gracia ver k non son o unico k se confunde o verbo "observar" con "absorber" e escribe este último con V, como lle pasou, entre outros, a Ismael(perdón por xivarme só de ti, pero é k non me lembro dos outros a ken lles pasou tamen o mesmo :P). XD
tamen creo k varias persoas se deberon de trabucar á hora de escribir as redacción e k crearon comparacións en vez de metáforas.
ah! e ainda k me da un pouco de vergoña, xke ainda non coñezo de nada a Iago Seijas, non podo irme sen decir k HOXE escribese con H.
x certo, unha suxerencia, Susana, nn se pode facer nada para poder comentar cada relato en vez de ter k comentar aki abaixo de todo? e ke creo k seria moito mais comodo. e weno a ver cando subes mais relatos k teño curiosidad x ler os dalgunhas persoas e comentarllelos, k seguro k staran moi bn!
despidome, pero amenazo con volver muajajaja! (agora e cando doulle a "Publicar" e borraseme todo o k escribín ¬_¬)
Andrés, 1º grazas polos teus comentarios; fas grandes achegas. Quizais deberías pensar un pouco máis na dúbida que proxecta o teu e ver como se resolve, non??
O de comentar en cada relato significaría facer entradas individuais de cada un. Creo que quedaría menos operativo, pero... para os definitivos podemos facelo así se queredes ;))
Grazas outra vez (está ben que vos "enrolledes")
encantame como te expresas susana encantame os relatos de iago,antia.natalia varela poruqe tratan de temas preciosos
anónimo das 2:37:
1º Xa sabes o que opinamos dos anónimos.
2º Algo falla no teu comentario. As oracións poden entenderse así:
- Encántame como te expresas: a quen llo dis?? Que ten de especial o seu relato para espertar en ti ese sentimento??
- susana encantame os relatos de iago,antia.: Fixéronche algo as maiúsculas?? Que teñen de encantadores os relatos de Iago e Antía?? Por que os unes con coma (vírgula) e non cunha conxunción??
- natalia varela poruqe tratan de temas preciosos: E esta xa é difícil de interpretar. Cal é o verbo ao que fai de suxeito Natalia Varela?? Cales son eses temas preciosos de Natalia Varela ou varios??
Xa o dixen antes pero para os que non len, insisto: os comentarios anónimos elinarémolos todos a partir deste.
wenas!
a min encantoume o relato de María Perez. Encantame o comezo e como nos ten ca entriga ata o final, e tamèn como se dirixe a nos... os lectores! As metàforas que empregou xunto a maneira de espresarse parècenme xeniais!!
Bkñs
Ola boas,
-para min o texto que máis me gustou foi o de maría pérez, encántame a súa forma de escribir porque nos mete de cheo no texto, ten intriga e suspense, usa palabras que teñen unha moi boa sonoridade, que expresan moito pero que soan suave, coma monicreque, e ademais, expresa moi ben todo o que lle reflicte esa imaxe.
-o de Nerea López causoume interese debido a que me aportou palabras, as cales descoñecía coma: escintilante(que brilla intermitentemente ou polo menos iso me poñía o meu diccionario jeje)
-Outro texto que me encantou foi o de Natalia, escolleu os adxetivos precisos para definir os substantivos e producirnos a sensación que desexaba, coincido con miguel lobelle no de que mesmo poderíamos imaxinar cores
-o de Iago, foi un relato que me gustou porque mostra as dificultades dalgunhas persoas debido as suas condicions, sexan fisicas ou psíquicas, mostra realidade.
Boas tardes
A min o relato que mais me gustou foi o de Maria Perez, porque me encanta a sua maneira de meterse na historia, e dende o principio chama a seguir lendo mais asi usando as oracions curtas e intrigantes, xunto co relato de Patricia Castiñeira que tamen usa ao principio as oracions curtas son os dous que mais me gustaron e chamaron a leer.
o último anónimo son eu pablo cudeiro e quenon me vai ben o ordenador
Aissss Pablo, por un pelo ;))
Moi bo comentario, Fran
olaa, pois agora que rematei de ler todos os relatos, dispoñome a comentar algúns, que me engancharon dende o primeiro momento da lectura, ou, un deles, dende a primeira liña que escoitei, xa que tiven o PRACER de oílo en directo xD
comezo polo de Gema, encántame a forma na que conta os feitos, pareceme moi amena, e cunhas metáforas nada rimbombantes, como noutros relatos (incluido o meu). Tamen me gusta como consegue plasmar os adxetivos que che veñen a cabeza ao ver a imaxe en 15 liñas: soidade, humidade, frío, tristeza...
sigo co de Andrés, consegue que me engacne dende a primeira liña, e esa estructura circular, fai que quede cavilando na historia durante tempo. Nada máis que dicir del, só que é MOI BO.
sigo co de maria perez, opino o mesmo k todos os que falaron del, o único que me custou pillar que tiña que ver coa imaxe, pero creo que xa o teño ( a alfombra de rosas vermellas??)xDD, iso, que escribas un libro que eu e todo o curso creo quedou con ganas de máis
o de carme, aclaro que eu son partidaria de non contar todo nos relatos, pero o teu deixoume un pouco...falta de datos..e aparte, ao ler o texto, case afogo en dúas frases, creo k lle conviñan unhas comas : “Deixara atrás o que máis quería e agora arrepentíase desa rocha que fora durante tanto tempo” e “pois sufrira demasiado querendo esquecer e perdera a mellor etapa da súa longa vida”
e un consello para fabricio, pásalle o corrector antes de entregalo: golfiños, percoRRendo, sÚa, Bo, tiVemos, Hora, laVar, aproVeitada, pequeNo, roMpera, Billa, Vinganza, quente e cheguei ( de todas formas, nn te fies moito de min, e consulta o corrector xD)
e por último, dicir que o relato de Figueiras encántame, moi orixinal, a temática diferente aos demais e tamen a forma de integrar a imaxe no relato.
aburr!!
Ola. Vou comentar algúns dos relatos que máis me gustaron.
-Un relato que me gustou foi o de Natalia Varela, xa que emprega moi boas metáforas, que lle dan ó relato unha riqueza lingüística adecuada ó nivel da historia. O final é bastante triste, pero é unha boa opción a de rematar ese relato con ese final.
-Outro que me gustou foi o de Fabricio, porque conta un relato real que lle pode pasar a calquera nun día de verán, con bos datos e moitos detalles, como o de porque rompeu a billa.
-Outro que me gustou foi o de Fran, porque nos vai contando unha tráxica historia, na que sintes tristeza, e de repente da un brusco xiro contando que só fora un pesadelo.
ok
Boas análises,as dos dous ;))
entramos na 2ª fase :P:P
QUEDAN CERRADOS OS COMENTARIOS
Ola!!
En primeiro lugar quero dicir a Andrés Vázquez que si que entendiches á perfección o meu relato... A verdade é que non esperaba menos de ti jejjeje :)é precisamente iso o que quería transmitir.
En segundo lugar gustaríame comentar o relato de Cristina Ramos paréceme bonito, porque as metáforas que utilizas están moi elaboradas á vez de ser bastante inusuais, tamén debo dicir que tes unhas pequenas faltas nos "k" que supoño que habran sido unha pequena ida de hoya jeje. (Pero non me fagas moito caso porque eu non controlo moito o galego... jejej)
En terceiro lugar vou ha falar do relato de María, estou completamente de acordo con todo o que comentaron os meus compañeiros, ademais gustaríame felicitarche pola redacción, vese claramente que tes moito talento escribindo porque o vocabulario esta moi ben escollido e as metáforas son perfectas. Eu tamén compraría algún libro teu :)
En cuarto lugar vou ha falar do relato de Natalia Seijas paréceme un texto moi melancólico porque transmites dunha maneira moi elegante a soidade e a gran tristeza que sentes no teu interior tamén quero dicirche que as metáforas utilizadas son chulísimas nese contexto, por certo non me parecen nada rimbombantes, desde o meu punto de vista danlle unha gran forza ao texto.
XAO!!
CRISTINA MENDEZ..1A
decir k estou totalmente dacordo co comentario dos meus compañeiros do relato de Maria,manten a intriga ata o final e cando nos vai revelar o que pasa empeza con "ali todo golpeou a miña mente,ao ver a impactante imaxe..."moi boa forma de que sigamos enganchados. Parece como se adornara todas as palabas,moi poetico.Pero ai algo que non m gustou e foi un trozo dunha frase "neste especie de hospital" creo que deberia usar outro termino para referirse o hospital xa que este non keda nada poetico e vai en desacordo co relato.
Decirlle a Guillermo k eu cambiaría a frase de "tiña a mirada dun cordeiro a piques de ser degolado" xa que creo que non transmite o que keres dar a entender senon k en ver de unha mirada triste nos imaxinamos unha de moito medo.tamen suprimiría o final, entendese de sobra o que keres decir ou cambiariao , queda mais bonito.
O relato de Natalia Varela desconcertame un pouquiño porque pasa a ralatarnos un dia do personaxe no cual chove,xega a casa se encontra o pasillo inundado e ali se queda 2 dias ata que a encontra un veciño tola po manicomio...igual son eu a que non o entende.Eu añadiria algo entre o seu dia normal ata xegar o manicomio...non m pidas un exemplo Xenevra que seria volver a escribir o relato
wenass!!!
-pois na dicir que o comentario de Fabricio me gustou moito porque conta unha historia verosimil que lle pode pasar a calquera persoa nun dia de veran , peo por outra parte ten bastantes faltas de ortografia e deberias miralo.
-tamén me gusta o relato de Natalia , ainda que eu tamén lle cambiaría o final porque me parece moi traxico todo o que lle ocorre a protagonista.
e na so decir que mirei o meu relato e si que me parece que lle faltan bastantes comas e bastantes puntos , asique intentarei melloralo.
Wenas¡¡¡
Aer se comento un poukiño alguns relatos...
En 1º lugar comento alguns detalles do relato de PATRICIA CASTIÑEIRAS. -grises luceiros- non me gusta como queda nesa, frase xa que luceiros dame a entender que estan alegres. -a agardaría ninguén-, tampouco me gusta moito como queda o condicional ahi, eu porialle -agardaba-. e tampouco me gusta como queda a ultima frase, mais que filosofica parece dun neno pequeno.. xD
En 2º lugar o de NATALIA SEIJAS. -todo o bonito k vivira con el so- colouse unha k e faltalle til a só. -tiña frío no corpo, pero máis frío estaba o corazón-, nn m gusta como queda eso de tiña frio no corpo, porque xa se sabe que e no corpo onde ten frio, e iso xunto con -e o peor é que non era unha maneira de falar- estragan un pouco o relato no cal o resto das cousas para min estan moi moi bn e çque 7che dan ganas de seguir lendo dende o 1º momento :);)
en 3º lugar LAURA RODRIGUEZ LEDO.-outro día por vivir soa-, eu creo que ese por poderiase substituir por no cal, oualgo asi, e suprimir os outor -por- que aparecen nas seguintes frases.
-mirarse o espello-, faltalle o til ao -ó-.O resto do relato gusteme xa que e moi poetico. ;)
vou ir grabando este tochazo, k se se me borra vaime mal.
ola! so me paso para dicirlle a cris, k coma sempre, cando leo o teu relato, adiviño unha magnifica istoria, pero claro, a puntuacion impideme vela. XD XD
eu poria:
...esta vida. Eras o anxo...
unha vez máis. Xuntos por sempre, diciamos. Arrepíntome...
non entendo esto de "Ata sinto inexistete choro". k keres poñer? ata me sinto inexistente. choro...?
...en ríos de tristura*. Choro por...
a coidarse
Sigo.
ANTIA CIDRE. eu de ti metiao no corrector ortografico ese, xa que ten oitos castelanismos e algunha outr irregularidade.XD. -raiaba o sol e estaba un día estupendo era verán-, e ahi falta unha coma ou algo.
ASTRID. -deixei as pesadas carpetas coa dura faena do día seguinte no moble da entrada.- eu penso k nesa frase falta tamen unha coma ou algo. O resto do relato mola ; )
MARIA GONZALEZ RIZO.Pasillo e sillas son castelanismos, e preguntoulle non leva til.
e xa sera moito comentar por oxe, k nn pode ser sano.
xao¡¡
guille disse...
Ola!!!!!!!!!!!!Fabricio tes moitas faltas de ortografía.Gustoume moito o de María;escribe moi ben e sabe como atraer e entreter o lector.
ola!! a min abraioume moito o de natalia, gustoume moito o final polo motivo de que expresa moi ben os sentimentos a verdad e k eu doulle unha boa nota. Un bico
ola
pois aora que o penso e volvo ler si que me faltan moitas comas e tamen teño erros ortograficos
grazas por decirmo iago
IAgoo..estou totalmente dacordo cotgio...COmo podes comprovar na corección xa cambie "algunhas" Frases e palabras e puxen máis comas.
GRAZAS..
olas!!!eu viña comentar algo do de Iago. As metáforas gustanme bastante, xq remarcan as dificultades da protagonista. Pero tamén hai algo que non me gusta, é o da deformación facial. Eu creo que a enfermidade non ten importancia especificala.
enga xao
ola eu queria decir k m gustou o texto de Maria Perez xk emprega unhas metaforas ben pensadas e ben elaboradas e taén me gustou polo vocabulario k emprega
Tamén queria dicirlle a adrian pereira k o meu consello e k faga oracións máis curta.
xao
ola....
a min un dos que máis me gustou foi o de FRan xa que non conta unha historía moi traxica e despois di que todo e un soño.
outro foi o de maría xa que utiliza moi ben as metáforas e ten un vocabulario moi adecuado e esa intriga do principio de(non, non podo seguir) esta moi ben.
Ola.
Primeiro, darlle as gracias a Iago por avisarme deses castelanismos. E agora Iago téñoche que decir que empregas varias veces o verbo mirar.
Adrián Pereira- decirlle que teña coidado coas faltas de ortografía. Habitación e con til e pais non a leva. As oracións son algo longas.
Jordi- repites moitas veces a palabra cansa. Proba suprimindo algún no primeiro parágrafo.
Pablo Arias- as túas oracións penso que son moi longas.
Cristina Ramos- eu penso que as túas oracións son moi longas. Ríos leva til.
Bueno nada máis polo de agora. Chao
ola.o texto de adrián pereira voulle dar un pequeno consello;
despois de vigo estaria ben que puxeses un punto.e deberias correxir alguns castelanismos.
o texto de pblo arias.(((cousa que tivo que limpar para que a auga non lle derramase o mobiliario tan bonito que tiña.)))esta oracion poderias intentar cambiala.
un saudo,e espero que este comentario vos sirva de algo.
Ola!!!!!!!!!!!!!!
Andrés Otero: o teu texto está moi ven porque ten unha imaxe moi real a de estar sentado no sofá mirando unha peli, pero deberías cambiar pasillo que é un castelanismo por corredor.
Lorena: penso que en vez de estrano deberías poñer estraño.
Fabricio: tes bastantes faltas de ortografía deberías repasar o texto, algunhas son na cuarta liña vo tibemos e ora deberían ser bo tivemos e hora, tamen susbtituir delfiños por golfiños.
ola de novo..Lau Ty dicir do teu relato que unconsello é que te limites a contar o queres...Non fai falta que te enrolles tantoo..avanza no tema..Ahh e outra cousa..
Non lle atopo moito sentido o de "Os donos non tiñan piedade dela, tratábana mal, non a deixaban descansar e o seu tempo voaba. Debido a eso, a súa mente non podía nin pensar onde vivía, xa que, o seu pequeno fogar atopábase as aforas e estaba bastante deteriorada..."Q relacion ten eso...?Entesdeme..q ten que ver o primeiero co segundo paq poñas..Debido a eso...
Q máis..ahh
ANtía cidre..Debes correxir algunhas palabra..por exemplo..AIga por auga na 5º linea..O meus fiel amigo..que se cambiaría por meu..
Fabricio...M antes do p na palabra rompera no terceiro parágrafo..
Adrián Pereira...Ao principio sobranlle algúns datos..ou se o queres deixar así quedaría mellor xunha coma.
HAii outra cousa..Boah..jajaja
Gústame moito o relato de Juan cuñarro...Parecese moito a vida real e ten razón..Q dificiles son as relacións a distancia..E máis se amas a esa persoa...
Gustoume Moito..!!
Atalogiiñoo-!!!!!!!
-Nerea: o relato está ben, ben puntuado e ortográficamente, pero o final deixame algo vacío.
-Natalia Varela: emprega moi boas metáforas, que lle dan ó relato unha riqueza lingüística adecuada ó nivel da historia. O final é bastante triste, pero é unha boa opción a de rematar ese relato con ese final.
-María Pérez: que dicir, pois gran relato e gran vocabulario.
-Carmen Vázquez: eu poñeríalle algunha coma máis ó relato, porque aínda que non afogue en ningunha frase penso que podías empreñar máis. O final deixando esa pregunta no aire gústame, porque así todos podemos participar no relato.
-Iago Fernández: moi boas metáforas, que nos fan ver a tristeza e dureza á que se enfrenta a protagonista do relato.
-Patricia Castiñeira: ó relato eu penso que lle faltan comas, porque si te fixas só ten tres, o que fai que as oracións ou se fagan interminables ou demasiado curtas ás veces.
-Natalia Seijas: o relato é moi bo, pero colouseche unha k* en vez de que.
-Laura Rodríguez: tes algunha oración demasiado longa ó meu parecer.
-Antía Cidre:tes un erro “aiga” e penso que te refires a auga, e “meus fiel amigo”; sería ou; meus fieis amigos; ou ;meu fiel amigo.
-Andrés Vázquez: o corpo da muller na ría, que era o da filla tirado pola nai, ou o da nai que se suicidou? Creo que queda algo confuso o final.
-Isma: fáltache por poñer algún til. “tamen”*, “ainda”*, “dormin”*.
-Andrea: bo relato.
-María González: despois do bo inicio, ca introdución que fai que teñamos curiosidade por saber o que pasou, o final podía ser mellor, máis imaxinativo.
-Rocío: o relato está ben, pero creo que tes un erro nunha frase feita; “custáranlles un ollo da casa”, non se di un ollo da cara?
-Andrés Otero: bo inicio o descrito no relato, con metáforas ben pensadas.
-Iago Seijas: no relato é moi boa a idea de contar a historia dende eses pensamentos da rapaza. O final deixando esa pregunta no aire gústame, porque así todos podemos participar no relato.
-Laura Temes: final novidoso.
-Lorena: o relato paréceme bo, porque tristemente achégase a situacións reais.
-Gema: moi bo vocabulario, aínda que hai unha oración que non se entende moi ben a súa puntuación “Cal foi a súa sorpresa! Cando notou que a fantasma da humidade penetraba nos seu ósos”
-Cristina Méndez: fáltache algún til por poñer, por ejemplo en “queria”*, “sair”*, “tendoa”*.
-Patricia Novoa: moi bo vocabulario e boas metáforas.
-Fabricio: conta un relato real que lle pode pasar a calquera nun día de verán, con bos datos e moitos detalles, como o de porque rompeu a billa.
-Juan Cuñarro: moi bo o relato e o vocabulario empregado. Gústame que deixes esa pregunta ó final para que nos poidamos participar do relato.
-Carlos: o final do relato deixame algo vacío.
-Adrián Pereira: “e delgada de vigo os seus ollos eran coma pratos.” Creo que deberías poñer punto despois de Vigo. Fáltache algún til.
-Jordi: está ben redundar a idea de que está cansa, pero o cansa tamén cansa. Podías quitar algún.
-Fran: conta unha tráxica historia, na que sintes tristeza, e de repente da un brusco xiro contando que só fora un pesadelo.
-Pablo Arias: dende o punto ata o final deberías poñer máis puntos para que a compresión do texto fora mellor.
-Javier López: bo relato que conta unha historia que pode pasar a cotiá.
-Cristina Ramos: fáltache algún til por poñer. Antes do primeiro punto poderías poñer outro. E despois do segundo tamén.
-Miguel: fáltache por poñer algún til. Algunha vez que pos coma podías por punto.
-Cristian: no segundo parágrafo tes unha oración moi longa.
-Guillermo: bo relato.
oa, boas noites, eu vou comentar o texto de fabricio. Fabricio, en 1º lugar decir que hora e con h e rompera con m, non me gustou moito a parte dos delfins porque non se pode pasar de estar pintando a mona a nadar como delfíns no océano.na 3ª liña por abaixo tes que correxir feita po feito. en canto o relato non me gusta o enfoque que lle dexes xk m parece que falta algo pero non sei o k.vouno volver ler e se se me ocorre algo intereante contox.
ola!!lín os outros comentarios, polo que intentarei non repetir o que xa dixeron,aínda que supoño que algo volverei dicir.
comezo polo de guillermo,eu creo que no último parágrafo poderías suprimir "a rapaza" e deixar "cando comprendeu que..."xa que repites rapaza e xa empregas sinónimos por aí arriba,e sobreenténdese que é ela.
Cristian,manuel dixo que no segundo parágrafo tes unha oración moi longa,e eu estou de acordo e engado que no primeiro tamen deberías poñer máis puntuación.
Miguel,creo que no principio nombras demasiados membros da familia xD
bueno téñome que ir
espero servir de axuda.
1saúdo
olaa, aer, si, maria creo k tes razón, o verbo “emanar” non me gusta ahi, o malo é k non sei que poñer xDD, asi k se alguén kere suxerir algo...
logo, iago seijas, ek nn sei moi ben o k me keres dicir, pero esa frase vouna deixar, gústame esa antítese frío-chamas, e en canto ao da última frase, k non che gusta, teño un comentario k di k lle parece k aporta rotundidade, pero case k me vou decantar pola primeira opción
GRAZAS!!
e remato dicindo, k eu, no relato de guille, cargaríame o primeiro parágrafo, creo k nn aporta nada, e k se komezas polo segundo, daslle mais intriga, e o lector terá mais ganas de seguir lendo
abur!!
LAu ty
Ese novo relato está moi ben.
Penso que na primeira liña despois de tola pide un punto o polo menos eu porialle unha coma...E senón me equivoco...Non é xúroo senón xuroó...ajjaja
Bueno...Q menudo cambio eh..ajajaj
Uyyy q cnst que co de xúroo non esty segura eh..jijiji
é xúroo!!
Uy..jajaa
Menos mal que dixen que no estaba segura...jajja.VAle xa durmo tranquila hoxe..Ata mañá
astridd eu penso que e xúroo
ahh e laura encanta como reformaxes o texto xa que aora noto cando o leo o medo de que alguen se quere suicidar
ah!!manuelk si que teño erros o que queriadecir era o meu fiel amigo,e a auga(pero eso foron erros o escribir e que non me fixei)
pero gracias
xao!!
astrid!!!gracias por avisarme de que tiña erros no meu relato pero foi o escribir
e felicitarte do teu novo relato que me gustaron todos os cambios que fixexes
xao
Boas de novo!
Voulle contestar a cristian,(xa sei ke tá moi arriba pero fai 2 dias ke non veño por aiquí).
Aer cris, a min non me parece boa idea quitarlle o da enfermidade porque se por exemplo ten cancro ou sida, que máis da que salga á rúa se ninguén llo vai notar, entendes? Se sigues opinando o contrario dimo, xfa.
eña tamañá.
P.D: grazas Manu,
-Ntalia, o de emanar é onde está agora derramaban?? Eu, (pode que non xe guste), pero creo que estaría ben "cuspían as bágoas". De todas formas non sei se sería mellor que cambiases de sitio o dos ollos, porque xusto acabas de dicir que está húmida e pegado a eso pos que vota a auga, non sei, queda algo contradictorio. weno como vexas.
xaooooooooooop
si, é no sitio de onde estaba “emanar”, pero ek tampouko me gusta “derramar”. O k ti me propós, creo k lle da aos ollos unha cualidade k nn teñen, polo k fai k pareza k son éstes os k sofren, e en realidade kero expresar a dor da rapaza, pero moitas grazas por dicirmo.
E nn pillo xk é contradictorio, suponse k se choras dende fai moito tempo, estas húmido, nn?? bueno, a min polo menos ocórreme iso xD
veña grazas, e eu tamen opino k poñas a enfermidade, senón non se comprendería o dramatismo da rapaza ao saír a rúa
Enviar um comentário