Era a mañá do seis de
xaneiro, os reis trouxéranlle só un agasallo. Comezouno a abrir cun sorriso de
orella a orella e viuno, viu o bañador que tanto lle gustaba dende que un día o
vira nunha tenda, non o podía crer, era feliz.
Chamábase Ana e vivía ás aforas de Chantada, a súa maior pasión era nadar, para ela estar na auga era coma estar no seu propio mundo, sentíase liberada dos problemas cando comezaba a deslizarse sobre ela.
Todas as persoas de Chantada sabían o ben que nadaba pero a rapaza non o podía mostrar ás demáis persoas nin ir a competicións porque os seus pais non tiñan cartos suficientes.
O que non sabía Ana era a sorpresa que ía ter ese mesmo día seis.
Como todos os días, preparou a mochila, contenta co seu novo bañador e foi á piscina, cando chegou, viu a moita xente coñecida do pobo, acompañada por un famoso adestrador.
Chamábase Ana e vivía ás aforas de Chantada, a súa maior pasión era nadar, para ela estar na auga era coma estar no seu propio mundo, sentíase liberada dos problemas cando comezaba a deslizarse sobre ela.
Todas as persoas de Chantada sabían o ben que nadaba pero a rapaza non o podía mostrar ás demáis persoas nin ir a competicións porque os seus pais non tiñan cartos suficientes.
O que non sabía Ana era a sorpresa que ía ter ese mesmo día seis.
Como todos os días, preparou a mochila, contenta co seu novo bañador e foi á piscina, cando chegou, viu a moita xente coñecida do pobo, acompañada por un famoso adestrador.
Os seus veciños conseguiron que puidera mellorar e seguir nadando cun dos
mellores clubes da natación, Ana non sabía como agradecelo.
Grazas a este agasallo, a rapaza convertiuse nunha das mellores nadadoras de toda Europa e cada victoria que conseguía agradecíalla á súa vila, Chantada.
Grazas a este agasallo, a rapaza convertiuse nunha das mellores nadadoras de toda Europa e cada victoria que conseguía agradecíalla á súa vila, Chantada.
8 comentários:
Paréceme unha historia moi emotiva, ademais de dispoñer dun amplo vocabulario. Tamén Cómpre dicir que o texto e curto, pero xa se sabe, o bon, se curto, dúas veces bon!
Paréceme unha emotiva historia, chea de sentimento, que demostra que a persoa que o redactou goza dunha gran sensibilidade.
Penso que no primeiro parágrafo repite demasiado o verbo "ver" eu substituiríao por "descubrir" ou "atopar",por exemplo.
Tamén se repite bastante a palabra "saber" e "persoas",pero polo resto,gústame moito como está redactado o final e a parte de como se sentía a rapaza na auga :)
Na miña opinión,ao principio do relato debería substituir tanto o verbo "ver" por outros como,por exemplo, "atopar" ou "descubrir".Tamén repite bastante o verbo "saber" e o sustantivo "persoas".Polo demáis,gustoume moito como redactou o final e a parte que describe como se sentía na auga ;)
Sobran parágrafos e ten algunha falta de prtografía.
Este relato esta moi ben redactado non hai faltas de ortografia e o argumento é moi bo
Este relato é moi fácil de ler xa que está moi ben redactado.
Este relato esta ben redactado ainda que ten demasiados paragrafos.
Enviar um comentário