A historia que lle sucedeulle A
Fernando
Un señor de Chantada , contoume que
cando tiña trinta e catro anos , estaba levando pola estrada as súas
vacas desde a súa casa ata a pradaría do seu curmán Afonso , que
convidárono para xantar e tamén a súa muller. Botáronse toda a
tarde co seu curmán falando da súa vida ; choraban da risa cando
pensaban en como xogaban de pequenos: Arrepiaban un ao outro,
asoballaban os xoguetes dos seus compañeiros , laiábanse e
discutían moito... Así ata as once da noite máis ou menos.
Fernando, era así como se chamaba o
señor e a súa muller Rosa , ían de camiño da súa casa e de
súpeto abraiáronse cando viron un lobeto na estrada. Estaba só ,
pero Fernando e Rosa sabían que non deberían collelo , porque
arriscaban as súas vidas ; ademais de que a muller pensou que lles
estaban asexando outros lobos na fraga. Dáballe pena a Fernando e
cismaba cada metro que se afastaba del. Ao final colleuno e levouno
para a súa casa (aínda que a súa muller non estaba descordo) .
Polo camiño ían cantando para non arrepiar -”Xa pensei que ía
morrer cando...” díxome Fernando cando contoume a historia. Cando
de súpeto apareceu un lobo, na metade da estrada, máis tarde
achegáronse tres, así ata que lles acompañaban dez lobos! Ao
principio , ancoráronse a parella cando viron que tiñan ao seu
carón lobos e vacas. Estaban pensando en fuxir coma tolos , pero
pensárono mellor e seguiron camiñando amodo. Moi poucos vehículos
pasaban e xa facía máis de tres horas camiñando. Os lobos non se
desprendían deles , ata que a muller berroulle ao seu marido:
-Para que colles un lobiño se sabes
que che vai atacar?
-Se solto ó lobiño atacaranme , mais
se non o solto , atacaranme igual ;ademais , se non fose por min ,
este lobeto estaría morto.
A muller pasou del e seguiu camiñando,
mentres que Fernando desviouse da estrada co animal ata chegar ao río
, onde o deixou cos demais lobos. Para salvar a súa vida, tiña que
fuxir : empezou a tremer cando os lobos camiñaban en círculos
arredor del , ata que chegaron dous cazadores que dispararon aos
lobos e espantárono . Deu as grazas e deu unha aperta moi grande aos
seus “salvadores”. Chegou á casa , bicou a súa muller e
díxolle:-”Tiñas razón, non sei para que collín o lobeto”
0 comentários:
Enviar um comentário