OS LOBOS
DE ACAMPADA
Unha
noite de verán cando Xoán estaba de acampada comezou a escoitar
ruídos moi preto del. Co medo que tiña decidiu recoller todo e
marchar á súa casa; sentía que perigaba, que lle podía pasar algo. De súpeto deuse de conta de que tres lobos ían detrás del. O
corazón comezoulle a latexar tan rápido que parecía que lle ía
estoupar. Cada paso dábao máis longo ata que comezou a ir ás
alancadas. Pensou que xa non tiña nada que facer, que en calquera
momento os lobos o ían atacar. As súas pernas tremían. Víaos por
todas as partes. Parecíanlle miles cando tan só eran tres. Empezara a
tolear e ameazou con matalos como se fosen entendelo. Máis
tarde, despois de un bo anaco de camiño, puido divisar a súa casa
entre unhas árbores. A continuación, botouse a chorar de felicidade, sabía que por
fin estaba a salvo e botou a correr case sen ver por culpa das bágoas
que tiña nos ollos. E de súpeto, tropezou cunha pedra e os lobos
achegáronselle. Pensou que ía morrer, pero por sorte os lobos
escaparon ao escoitar o ruído que facía a escopeta do seu pai. A partir de ese día non quixo volver acampar só.
0 comentários:
Enviar um comentário