Rufa
e o lobo
Hai
xa moitos anos, cando o meu avó era pequeno encantábanlle os gatos.
Sobre todo as gatas ao parir.
Xoán
non perdía unha destas imaxes, aínda que fose de noite, como
sucedeu neste caso.
Unha
noite, Rufa, a súa gata pariu. Xoán non sabía onde o fixera e
saíu da casa para buscala. Non parou ata atopala e ao chegar ao
camiño que está detrás da casa da señora Carme, alí estaba, cos
seus gatos, catro exactamente. Xoán estaba moi indignado, non podía
crer que perdera aquel feito.
Resignado,
de volta á casa, sentía a respiración de alguén atrás del.
Seguiu camiñando e cada vez sentía esa sensación máis forte e
máis preto del. Decidido e farto de medo deu a volta, e atopouse cun
lobo negro, grande que tiña unha mirada ameazante e estaba a punto
de atacarlle. Xoán fuxiu con grandes alancadas ata a casa, pero a
porta estaba pechada. Estaba arriscando a súa vida.
O
neno quedou quieto e o lobo sentouse ao seu lado. Xoán todo
sorprendido acariciou o lobo e decatouse do que quería.
O
lobo estaba moi só e despois de anos seguía indo á casa de Xoán
cada noite.
0 comentários:
Enviar um comentário