os nosos relatos

Lobos Galegos

Corren os 70,
anos de reconstrución,
xa pasaron todas as guerras
e agora chegan as lexións.

Non son homes armados,
se non lobos sen fogar,
asexan, matan e morden
a todos os do meu lugar.

En Taboada máis de cen,
en Chantada un millar,
en Palas e Monterroso
xa non se poden contar.

Como xa dixen antes,
se ves unha manda tes que correr,
xa que quedaras sen pé, man...
ou mesmo podes morrer!

Eles teñen rabia,
no seus ollos o podes ver,
nos queimamos seus bosques
e non lles queda o que comer.

A xente se cansou de tantas mortes ter,
arriscáronse, e unha batida fixeron para os lobos non volver ver.

Miña mai coa escopeta,
miña avoa a berrar,
e os lobos escapan
cando as oen gritar.

Cando a fame pasou,
chegou a paz,
e por fin os lobos
volveron ao seu lugar.


                                                      Diego Manuel García Araujo – 2ºB